fbpx

‘Fucking Serieus’

Ik weet nog wel vroeger, in mijn team. We hadden maanden ergens naar toe gewerkt. Zoals de goedkeuring voor een nieuw innovatie traject. Onze ziel en zaligheid er volledig ingelegd.

Mijn baas zei al: “Innovatie is geen 9-5 job” en daar had hij gelijk in. Het was ons werk, onze hobby en onze familie. Je was er dag en nacht mee bezig.

De beste ideeën kreeg je ‘s nachts of onder de douche, en dan ging je er meteen mee aan de slag. Op zondag las je nog de laatste nieuwtjes, inzichten en artikelen, je dronk kopjes koffie en had eet afspraken met gelijkgestemden om meer te weten te komen en inzichten te delen.

Je rss reader stond helemaal afgesteld op de juiste blogs en thought leaders.

Maar dat deed wat met je. Je identificeerde je er ook mee. Ik nam het in ieder geval ‘fucking serieus’. Er zat ook een trots in dat wij tenminste met de juiste dingen bezig waren. Bijna een kruistocht.

Kortom ik zat er met mijn ziel en zaligheid in.

 

Klap

En dan kwam er een klap. Het project werd ‘gekilled’ we kregen opdracht om onze punch-in-the-facetijd aan andere zaken te besteden. Alle moeite voor niets. Of toch niet?

Dit doet pijn. Hoe diepere commitment je hebt, hoe harder de klap is.

Er zijn velen die door dit soort momenten opgeven. Anne Doyle beschrijft het goed in haar boek “Powering
up”.

“Once I realized that it would be years before I could make a difference in what had become a very dysfunctional culture, my passion, commitment, and energy dried up very quickly. That’s what happens when you lose your sense of purpose in your work.”

Maar er zijn er ook die opkrabbelen en weer doorgaan. Ik stond te kijken van het incasseringsvermogen van mijn teamleden. Sommigen waren even een dagje niet op werk na een zware klap, maar de dag daarna weer gretig aan het werk. Wow.

 

Lange en korte termijn / Urgent en belangrijk

urgent-importantDat je klappen krijg is niet verwonderlijk. Vernieuwing is duursport in een wereld die gericht is op de korte sprint. Lassi Kurkijärvi, die trouwens komt spreken op de komende Meet-the-Mavericks, schreef er een mooie blog over.

Duursport in wereld van de sprint betekent dat je op twee dingen moet rekenen.

1) Dat je het lang moet volhouden, en

2) dat je constant met onbegrepen zaken bezig bent, of ieder geval zaken die niet urgent zijn.

 

Dus je moet de hele tijd jezelf verdedigen. Zeker als er na het eerste enthousiasme nog geen vooruitgang geboekt is, dan is de kans groot dat je je boeltje weer kan inpakken.

Bij vernieuwing heb je je focus meestal op de langer termijn. Je kiest er bewust voor om urgentie te negeren en niet voor quick wins te gaan (ook al zijn die al moeilijk genoeg). Je kiest er voor je geld, energie en tijd te investeren in zaken die volgens jou belang hebben. Je kiest er voor om kansen op korte termijn niet te verzilveren en je aandacht op een grotere winst de lange termijn te richten.

Je hebt doorzettingsvermogen nodig.

 

 

Over opgeven en doorzettingsvermogen is heel veel te zeggen. Hier wil ik graag twee zaken aanstippen die me opvallen.

1) de ‘zo fucking serieus’ valkuil

2) paradox van toewijding

 

 

De ‘zo fucking serieus’ valkuil

Het gevaar bestaat dat je jezelf in de weg gaat staan door veel te serieus te zijn. Ik heb daar zelf in ieder geval last van. Af en toe. Dikke grote frons in mijn voorhoofd.

 

Lachen…

Het risico om op te branden is groter als je jezelf te serieus neemt. Gelukkig heb ik een sparringsbuddy die mij af en toe helpt herinneren aan die grote frons en dat ik af en toe wat meer mag lachen.

Ik begrijp de Chief Humor Officer helemaal. Humor heeft een briljante werking op het bespreekbaar maken van onbespreekbare zaken. Lachen is gezond, zoals Hans Teeuwen dat zei.

Om toch ook een beetje serieus te zijn in de humor: Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat lachen je stresshormoon verlaagd en een positieve invloed op je hart heeft. Dus maak af en toe een grapje, als is het maar een woordgrap. ‘Or are you too much of a groan-up for puns?’

Lachen brengt verlichting.

 

Speelsheid als verlichting

Iets anders waar mijn sparringsbuddy me mee helpt is ruimte geven aan het spelende kind in mij.

Spelen is een goed medicijn tegen serieusheid, en misschien wordt het daarom ook als onprofessioneel gezien.

Het mag dan wel onprofessioneel zijn. Het werkt wel. Door speelsheid ontdek ik meer, ik krijg ik meer gedaan, en ik merk ook dat ik veel meer energie heb wanneer is de speelsheid toelaat.

TEDGlobal 2012 - June 25 - 29, 2012, Edinburgh, Scotland. Photo: James Duncan Davidson

TEDGlobal 2012 – June 25 – 29, 2012, Edinburgh, Scotland. Photo: James Duncan Davidson

Dat spelen een geweldige kracht is laat Jane McGonigal zien in haar TED-talk. Door een spel te maken van haar leven, lukte het haar door een van de allerzwaarste momenten van haar leven te komen. Een periode waar ze geen uitzicht had en zelfs suïcidaal was.

Ze geeft vier hele korte spellen om vier types van veerkracht (op minuut 13:00 van de talk geeft ze ze):

  • fysieke veerkracht
  • mentale veerkracht
  • emotionele veerkracht
  • sociale veerkracht

 

Dus ik zou zeggen: wil je serieuze zaken bereiken? Dan moet je meer lachen en meer spelen!!!

 

 

Paradox van toewijding

Daarnaast gebeurt er nog iets anders wonderlijks. Wanneer jij opstaat voor hetgeen waar je in gelooft verandert er veel, het is een soort reis. En het ding wat het meest verandert dat ben jezelf.

Met name één aspect intrigeert me. het is een paradox. Het heeft met de overtuiging van maakbaarheid en overgave te maken. Laat ik het proberen uit te leggen.

Er zijn grofweg drie fases – en ik chargeer sterk, om een punt te maken.

1) Dit is de fase waarin je nog niet bent opgestaan. De ‘het-probleem-ligt-bij-het-systeem-en-ik-kan-er-niets-aan-doen’-fase. Mensen die hier in zitten hebben ongeloof. Ze geloven niet dat ze echt iets kunnen veranderen. Ze hebben niet echt een plan en zijn speelbal van de plannen van anderen.

 

2) Om één of andere reden kan je het niet laten om een ding/probleem/uitdaging aan te kaarten en jezelf er voor in te zetten. Je gaat werken voor iets waar je in gelooft. Er zit hier een toewijding in, standvastigheid, koppige koers. Je bent geen speelbal!

Je hebt een plan. Je gelooft in dat jij een verandering kan brengen. De wereld is maakbaar en jij kan een deuk in het universum slaan! Boem! Yesss!

 

3) Ik zie bij veel Mavericks dat er een moment komt waar er ook een gelatenheid of rust over hen komt. Een soort vertrouwen. Dit komt op het moment dat ze inzien dat het leven andere plannen heeft met hen, dat er een andere bedoeling is dan het plan waar ze zo hard voor streden. En daar geven ze zich dan aan over.

Wat weer een vreemde paradox is met het feit dat je juist niet een speelbal moet zijn van andermans plannen…

 

Tja, sommige tegenslagen zijn er om overwonnen te worden. Maar andere tegenslagen willen je iets vertellen. Er zit een les in over jezelf. Die vragen juist weer om overgave en vertrouwen dat zaken lopen zoals ze moeten lopen, en dat je niet altijd zelf de weg kan uitstippelen. Misschien kan je dat wel nooit echt.

 

Deel alsjeblieft!

Als je denkt dat dit blog waardevol is voor mensen in je netwerk, deel het dan!

 

En ik ben heel benieuwd wat voor jullie werkt om een grote uitdaging vol te houden. Deel het met ons. Laat het weten in de comments hier beneden!

By | 2018-01-06T20:51:32+00:00 August 4th, 2015|Uncategorized|0 Comments

About the Author:

Avatar for Peter Clausman
Peter Clausman helpt mensen binnen organisaties, die zien dat het beter kan, om hun visie en ideeën te realiseren. Peter gelooft dat deze mensen cruciaal zijn voor de toekomst van de organisatie. Meer tips over hoe jij het verschil kan maken? Leer hoe je ruimte en steun krijgt voor wat jij echt wil in je organisatie

Leave A Comment