Hoog boven het zwembad

Het leek me leuk en ik had vol vertrouwen gezegd “dat kan ik wel!”

Maar toen ik eenmaal hoog boven het zwembad aan mijn armen bungelde, bleek het toch niet zo’n geweldig idee.

Ik was veertien, en het was één groot avontuur. Ik mocht mee op vakantie met een vriendje. We hadden een uitstapje naar een heel gaaf zwembad in Brussel en de allersnelste glijbaan ter wereld.

Én dit spel dus.

Ik zou wel even laten zien wat ik kon

Wat was de bedoeling?

Je klom van het zwembad naar boven, tot je op een hoog plateau stond. Vandaar hing een touwladder horizontaal over het zwembad naar de overkant. Je moet zo snel mogelijk aan je armen zwaaiend naar de overkant komen, de snelste kreeg een mooie prijs.

Natuurlijk kon ik dit goed – ik was namelijk een stoere klimmer. Op mijn elfde had ik al mijn eerste berg van vierduizend meter beklommen, dus dit was een eitje. Ik zou ze wel eens even laten zien wat ik kon.

Alleen was er één probleempje.

Glazen met min 5,25

Ik had mijn bril in het kluisje gestopt. En ik had glazen met min 5,25. Ik was knetter-bijziend zoals je ziet wanneer je een cameralens instelt op 20 cm en daarmee probeert in de verte te kijken.

Ik kon de touwladder wel zien, maar wat er vijf meter onder mij gebeurde niet. En ik zag niet waar ik heen moest, of waar de finish was. Ik zag dus zelfs niet of ik al voorbij het zwembad was en boven de tegels hing in plaats van boven het water.

Intussen riepen ze ook over de luidspreker aanmoedigingen en brachten ze een soort verslag uit. In het Frans. Ik had dus geen idee of ik er al bijna was.

Boven de betonnen tegels

Wat nou als ik de finish niet zag en te ver ging, tot voorbij het zwembad? Wat als ik het niet meer zou uithouden? Ik zou van vijf meter hoog hard op de betonnen tegels van het zwembad kletteren.

Ze zouden dit spel toch wel veilig gemaakt hebben? Maar om daar nou blind op te vertrouwen, durfde ik ook niet. Het zou typisch iets Belgisch zijn om de touwladder te ver te laten doorlopen. Het is ook typisch Nederlands om precies aan te geven waar ik er veilig vanaf kon springen.

Dus ik hing daarboven. In het begin was ik driftig bezig om meters te maken. Maar hoe meer ik me bewust werd dat ik niet wist hoe ver ik kon gaan, des te langzamer ging ik. Totdat ik zo onzeker was geworden en maar stil hing.

Ik kon veel sneller

Ik baalde. Want fysiek had ik sneller gekund.

Maar ik durfde niet.

Dus liet ik mezelf maar vallen op een plek waar ik zeker wist dat ik nog boven het zwembad hing.

Zie jij de mogelijkheid?

Jammer.

Je kent vast wel dat gevoel dat er meer in had gezeten, maar dat je het er toch niet uithaalt.

Boven het zwembad wist ik hoeveel invloed het heeft op je prestaties of je een mogelijkheid ook echt zíét.

Je gelooft het pas als je het ziet. Dan pas kun je er vol voor gaan. Dat betekent dat een groot deel van jouw potentie nooit aangesproken wordt.

Potentie die je zeker hebt, maar pas inzet als je zeker weet dat je buiten je comfortzone kunt komen. Alleen als je het zeker weet. Maar dan zou het niet meer buiten je comfortzone zijn. Toch?

Geloof dat het kan

Geloof dus dat er meer kan dan wat je ziet of waar je zeker van bent. Dat is de belangrijkste stap om ooit je volle potentie aan te spreken. Dit is precies wat je leert en aan den lijve ondervindt bij de Masterclass Disruptive Mindset. Ik laat je niet 5 meter boven een zwembad bungelen. Maar je ervaart het wel op een andere manier. En dat vind je heel leuk, maar het geeft je vooral een inzicht dat je met het meest inspirerende verhaal achter je computer niet kunt krijgen. Geloof me.

“Ik volg je blog al een hele tijd, maar wat ik heb ervaren in het spel op de Masterclass, gaf me een heel nieuw inzicht in mijn eigen gedrag.” – Caroline-