Even terugkijken, papa

“Gefeliciteerd, man! Papa Peter!”

Het was mijn goede vriend Yehuda aan de telefoon.

“Ja wat geweldig, he? Zo’n kleine…”

“Ja. Wow! We komen snel langs op kraambezoek!

“Gezellig!”

“Wat is er veel gebeurd de laatste jaren, he?”

“Weet je nog?” zei Yehuda, “Dat we twee jaar geleden op dat terrasje zaten in Den Haag. Dat je niet echt niet wist wat er ging gebeuren, dat je al met anderhalf been buiten de van je werkgever stond, maar je geen idee had hoe je het ging regelen, of wat je ging doen?”

“Ja, man. Mijn god, wat is er veel veranderd in die twee jaar. Weg uit de ‘zekerheid’ van een vaste baan. Een zoontje gekregen, oprichten van de School of Mavericks, samen met mijn vriendin een huis gekocht, en nu net een week geleden hebben we een lief klein dochtertje gekregen.”

Want ik herinner me het moment op het terrasje nog wel. Wat kan er veel gebeuren in twee jaar. Wat lijkt dat lang geleden. Of misschien niet lang geleden, maar wel een compleet ander tijdperk. Alsof ik een totaal herboren persoon ben.

Alsof ik mezelf opnieuw heb uitgevonden.

Yehuda was vol energie. Ook al was het een telefoongesprek, ik kon zijn twinkelende ogen voor me zien. Hij vertelde over zijn openbaringen de laatste tijd.

“Twee jaar geleden was ik ook zoekend… Nu zit ik ook echt helemaal in mijn flow,” zei Yehuda,

“Eigenlijk sinds een paar maanden”

“Maar dat was niet altijd zo. Ik heb altijd hard gewerkt, en het was al die jaren frustrerend om het nooit helemaal te weten.”

“Ik heb mezelf opnieuw uitgevonden!”, concludeerde hij tevreden.

Voor we het wisten zaten we ouderwets anderhalf uur aan de telefoon. Analyserend hoe we tot deze situatie gekomen waren.

Het éne geheim

“The cave you fear to enter holds the treasure you seek.“ – Joseph Campbell

We kwamen tot de conclusie dat er telkens één geheim ingrediënt was voor onze groei en ontwikkeling.

De grote verandering zaten niet per sé in de levensgebeurtenissen zelf. De grootste verandering zit intern. Mentaal. Want het ging erom hoe we omgingen met levensgebeurtenissen. Passief of bewust.

Het geheime ingrediënt was dat we beide op een moment er voor kozen om zonder enige garantie op succes bewust een fundamentele verandering aan te gaan. We werden niet passief meegesleept, nee, we stapten met open vizier op onze angst af.

-Grappig dat net nu ik dit blog schrijf op een random afspeellijst “my way” van Frank Sintra schalt. Heerlijk-

Het waren veranderingen die onze zekerheid en oude identiteit op losse schroeven zette.

Het voelde alsof je een stijl en hobbelig pad kiest, zonder dat je een hand voor ogen ziet. Even geen houvast meer, geen zekerheid. Compleet onderdompelen in niemandsland.

Waarom dan toch dat pad kiezen? Waarom dat risico?

Omdat je aan je water voelt dat de huidige manier van doen stagneert, en je nergens brengt, of sterker nog zelfs schadelijk wordt. En omdat je tegelijkertijd ergens in de verte een glinstering van je doel heb gezien. Je zag een glistering van wat mogelijk is, een nieuwe realiteit.

En doordat je die heb gezien, is er geen weg meer terug. Je gaat je huidige werk, omstandigheden bevragen. “Is dit nou echt hoe het is? Is dit wel wat ik wil, wat bij mij past? klopt deze status quo nog wel?”

De kriebel begint. Je twijfelt steeds meer aan de huidige manier van doen. Je ziet steeds meer dat je je huidige identiteit niet meer past. Deze klopt niet meer bij wie je echt bent. Het is oude dorre huid die begint te irriteren en krap te zitten.

“Dat is het!” riep Yehuda uit, “Weten dat je iets te doen hebt, en ondanks alle onzekerheid, ondanks dat je bang bent tot in je diepste wezen, geen idee hebt hoe, je het toch doet. Niet toegeven aan het willen sussen van je ongemak.”

Ik keek terug. En hij had een punt. Elke keer in mijn leven dat ik een ‘leap-of-faith’ nam, maakte ik gigantische sprongen. Eigenlijk waren dat de momenten dat ik mezelf opnieuw kon uitvinden.

Er waren zoveel grote en kleine voorbeelden.

Ik was bang om naar Univeristiy College Utrecht te gaan… mijn taalgevoel was belabberd… en je kreeg daar niet alleen les in het Engels, maar je moest verplicht nog een extra taal volgen. Toch gedaan. Zo blij dat ik het gedaan heb. Zulke prachtige mensen ontmoet. Zo veel geleerd, oneindig veel interessante richtingen waar je je in kan bekwamen.