Mijn eerste les in leiderschap

Niets liep zoals gepland. 14 jaar was ik. Samen met mijn moeder stond ik te kijken hoe Desirée vloekend en tierend de brokkelige rotswand naar boven klom. Ze zat in een lastige passage. Ze greep zich vast aan een mooie rotspunt boven zich en zonder te testen ging ze met haar volle gewicht eraan hangen. Twee seconden later suisde een blok de grootte van mijn onderarm langs mijn hoofd. Desirée had gelukkig haar balans weer gevonden, en mijn hoofd was nog heel. Op een haar na waren we hier ontsnapt aan een zeer ernstig ongeluk.

Hoe waren we hier gekomen?

We waren met Wim en Desirée meegegaan vanwege de vele verhalen die ze verteld hadden over hun ervaring. Dat moesten toch goede klimmers zijn. Dat leek ons wel goed, want mijn moeders ervaring was alweer een flink aantal jaren terug, en ik had net mijn eerste cursus gedaan – waar je onder begeleiding van een gids de verschillende technieken op doet.

Door met Wim en Desirée mee te gaan konden zij de leiding nemen, voorgaan en het touw vastmaken om ons te zekeren.

Het plan voor vandaag was om van één berghut via een eerste gletsjer de rotskam over, via een tweede gletsjer naar de laatste rotskam te klimmen. Als we op deze laatste kam zouden komen, zouden we onze laatste afdaling naar het dal kunnen beginnen. Dat was tenminste de planning.

Flinke tocht -maar het was goed weer, en we waren heel vroeg op pad gegaan. Geen vuiltje aan de lucht.

Totdat we bij de laatste rotskam aankwamen. Daar ging het helemaal mis. Het boekje met de route kwam niet overeen met wat we zagen. Er stond dat er een makkelijke opstap was van de gletsjer naar de graad, maar wij zagen alleen gapende ‘bergschrunden’ (kloven waar de gletsjer aan de rotst grenst). We verloren veel tijd door het zoeken en ploeteren.

Op het moment dat we met veel moeite en een uur tijd verlies over de bergschrund waren gekomen, kwam de volgende uitdaging. Het boekje sprak van een eenvoudige klim naar de graad van niet meer dan 5 meter.

Wij keken tegen een wand van zo’n 50 meter aan – gemaakt van Gneiss – superbrokkelige rots waar je nooit zeker was of iets vast zat of zich onder je voeten zou begeven.

Daar stonden we dan met ons vieren, 3 ouders en een 14-jarig jochie, hijgend te kijken naar dit volgende obstakel.

Wim en Desirée keken elkaar gespannen aan. De blik in hun ogen zei genoeg: “Hoe de F@%k gaan we hier naar boven komen?”

Na een korte maar flinke discussie tussen hen over wie van hun twee voorop mocht – en dus het grootste gevaar liep een nare val te maken – viel Desirée’s blik op mij.

Kennelijk kreeg Desirée een idee: “zeg Ehm Peter…” begon ze “jij hebt toch net zo’n cursus gedaan? Kan jij hier niet naar boven als eerste?”

Wim vond het ook een goed plan.

Ik was verbijsterd. Ik heb nog nooit zo snel mijn vertrouwen verloren in mensen met grote praatjes. Is dit nu leiderschap? Mijn vertrouwen in hen duikelde in dit moment de afgrond in.

Leiderschap is lastig en we zijn allemaal mensen.

Vertrouwen is een enorm belangrijke factor – als je deze factor goed beheerst kan je met je team wel heelhuids over de lastigste obstakels heen komen – terwijl ze super gemotiveerd blijven.

Sterker nog – vertrouwen en gevoel van veiligheid heeft een directe invloed op het niveau van motivatie. Zonder dit zal je je team nooit gemotiveerd krijgen.

Binnenkort neem ik een groep teamleiders mee in de wereld van motivatie van teams. Het wordt een zeer interactieve en inzichtelijke live dag.

Sommigen gebruiken het om het team aan de vooravond van een grote verandering klaar te stomen, andere gebruiken het om zelf een boost te krijgen.

Mocht je interesse hebben? Lees dan via deze link over de mogelijkheden die ik bied

Zorg dat je het vertrouwen behoud en je team super gemotiveerd krijgt!