Afgelopen halfjaar was mijn wereld heel klein. We zitten als gezin midden in de tropenjaren met een dochtertje van zes maanden en een zoon van twee. Onze energiemeters staan continu in het rood, omdat we drie keer per nacht gewekt worden.
De mogelijkheden die ik tot voor kort zag waren zeer beperkt. Ik had geen tijd voor sport, ontspanning of een sociaal leven. Ook mijn werk leed eronder: ik maakte geen plannen voor de toekomst, werkte niet aan de ontwikkeling van mijn bedrijf of aan fundamentele oplossingen.

Het enige waar ik energie voor had was hard werken aan mijn dagelijkse verplichtingen.

Herken je dat?

Herken je deze kleine wereld? Heb jij ook wel eens periodes waarin je met oogkleppen op werkt en er niets meer bij kan hebben? Dat je alleen en met de grootste moeite het hoogstnodige doet?

Pas op, straks ben je een slachtoffer

Dit is af en toe onontkoombaar, maar je moet er niet in blijven hangen. Het gevaar is dat je begint te geloven dat er niets meer is dan die kleine wereld. Je vervalt in de slachtofferrol en raakt overtuigd dat je er niets aan kunt doen. Zo kun je makkelijk alle schuld van je afschuiven op factoren buiten jou.

Door de slachtofferrol aan te nemen, ontsla jij jezelf van de plicht om in te grijpen. Heerlijk, want dan hoef je er niet meer zelf iets aan te doen. Je bespaart hierdoor energie. Ten minste, dat denk je.

Vicieuze cirkel?

Maar diep van binnen weet je dat je wel de situatie kunt veranderen. Kost deze houding op den duur echt minder energie? Nee, je verliest er juist energie mee. Omdat je niet meer in de positieve flow terecht kunt komen en omdat je de beren op je weg alleen maar groter en energievretender maak door er niets aan te doen.

Op deze manier verlies jij je passie en word je een kleinere versie van jezelf. Je gaat geloven dat je niets meer kunt doen aan de situatie en je voelt je steeds machtelozer. Je dooft langzaam uit.

De oorzaak voor dit energielek is dan niet meer de originele oorzaak, maar juist je eigen houding en overtuiging. Er ontstaat een vicieuze cirkel.

Doof niet uit!

Dit is een houding die je veel in grote organisaties terugziet. Je wordt er onwillekeurig verleid om je terug te trekken in een kleine wereld. Dingen in beweging krijgen en houden is moeilijk. Het is moeilijk om impact te creëren en om het verschil te maken.

Net als met een jong gezin, is het uitdagend om je hoofd boven water te houden, om meer te doen dan je dagelijkse verantwoordelijkheden.

Is dit misschien de reden waarom je zoveel ‘gedoofde lichtjes’ ziet in grote organisaties?

Leid het leven, lijd het niet!

De missie van School of Mavericks is om het senior management en professionals in grote organisaties te bevrijden van hun neiging om zich te identificeren met het tijdelijke. Dat kan hun rol zijn, hun overtuigingen, de status quo of de kleine wereld waar ze in vast zitten. Ik wil weer ruimte maken voor de essentie, voor de kloppende zaken. Zodat mensen hun werkelijke potentie verwezenlijken als transformatieleiders.

Ik wil vernieuwers helpen meer leider te worden en leiders meer vernieuwers.

Dit gaat niet vanzelf en het is een continu proces. Ik moet mezelf trouwens ook telkens weer bevrijden, zoals uit mijn kleine wereld van een jonge ouder.

Cadeautje om je te helpen

Nu wil ik jou ook inspireren om je te bevrijden uit kleine werelden. Daarom wil ik je een ‘buffet’ van inspiratie geven: de Masterclass Disruptive Mindset. Maar soms heb je alleen tijd voor een korte snack; de Maverick Inspiratie Snack.

Voor als jij ook het druk hebt, vast zit en even wilt ontsnappen. Zet dan een stap om los te breken. Neem een Maverick Inspiratie Snack.

Een korte video. Gratis.

De beste knapperige stukjes uit mijn keynotes. Twee minuten kijken, even erop kauwen en dan weer met een frisse blik verder met je werk. Je krijgt elke paar dagen een nieuwe snack. Zo blijf je geïnspireerd. Zo geef je leiding aan je leven. Geef je hier nu op!

Hoe heb ik het zelf opgelost?

Om mijzelf uit mijn kleine wereld te verlossen moest ik iets doen waar ik tegenop zag. Voor mij was dat een vakantie met ons jonge gezin inclusief vliegreis.

Keek ik daar tegenop? Yep. Vooral tegen de reis zelf.

De vluchttijden waren natuurlijk precies op de momenten dat onze kindjes slapen. Al het gedoe met flesjes, terwijl de douane moeilijk doet over vloeistoffen.

Zo kwam ik al snel bij het doemscenario: een dag lang reizen, met schreeuwende kinderen die niet meer te houden zijn, terwijl je zelf al heel moe bent van maandenlang drie keer per nacht mijn bed uit.

Maar door het aan te gaan, bevrijdde ik me juist uit de kleine wereld en nu zit ik weer vol energie.