[fusion_popover title=”Intrapreneurs” title_bg_color=”” content=”Iemand die onderneemt/innoveert binnen de context van een grote organisatie.” content_bg_color=”” bordercolor=”” textcolor=”” trigger=”hover” placement=”” class=”” id=””]Intrapreneursland[/fusion_popover]’  vaak de gevleugelde woorden: “you have to come to work willing to lose your job”.

 

Sterker nog het is het eerste gebod van de 10 geboden van intrapreneurs. Afgelopen december was ik bij de “intrapreneursconference” en daar werd dit door ongeveer iedere spreker gezegd. En de zaal, vol met intrapreneurs of entrapreneurs, beaamde dit volledig.

 

Waarom is dit eigenlijk zo? Het klinkt aannemelijk. Deze week moest ik weer denken aan mijn eerste ervaringen met innovatie. Ik keek terug en er viel een kwartje.

 

Vroeger dacht ik dat dit -willing to lose your job- principe te maken had met stoer zijn en onverschilligheid. Ik dacht dat het ging om een dikke huid. Oogkleppen op en gaan.

 

Nu is mijn inzicht veranderd. Nu denk ik dat het ‘willing to lose your job’ niet gaat over dat je roekeloos bent, omdat je toch niets te verliezen hebt. Nee, het gaat erom dat je aan iets groter trouw bent dan de ‘veiligheid’ van je baan. Het gaat juist om verbondenheid, open staan en kwetsbaarheid.

 

De reden is dat je onderliggende agenda je gedrag bepaalt. Als je onder druk staat, waar kies je dan voor? Als je bang bent, in welk instinctief gedrag schiet je dan? Je echte loyaliteit bepaalt wat je zal oogsten. Kies je voor je baan, of kies je voor een groter doel?

 

Ik leerde deze les omdat ik er het eerst fout deed. Deze les leerde ik, terugkijkend, bij mijn eerste innovatie traject.

 

 

Een mooie kans!

 

In mijn vorige leven werkte ik voor een grote Nederlandse bank. Dit verhaal speelt zich af in de tijd vlak voor ik in het Strategie en Innovatie Team kwam. Dit team had een groot innovatie initiatief georganiseerd.

 

Het team hadden een dag georganiseerd met de top van ons directoraat. Het Directieteam (DT) en de verschillende Managementteams (MT’s) bogen zich over de vraag: “Stel dat we doen en denken als een Silicon Valley startup: Hoe zouden we dan de assets van de bank benutten om onze klanten te bedienen?”

 

Er kwamen prachtige oplossingsrichtingen uit, waarvan er drie gekozen werden om verder uit te werken. Voor elke drie werd een coördinator aangewezen en een projectgroep die het verder ging uitwerken. De projectgroep zou drie maanden later de uitwerking van het thema presenteren aan het DT en MT.

 

Ik zat in één van de groepen. We mochten werken aan een prachtig onderwerp, een kruising tussen oude waarden van den bank en nieuwe technologische mogelijkheden. Geen idee hoe, maar wat een kans! Met steun van het DT werken aan disruptive innovation!

 

Aan de slag

 

We hadden geen idee van aanpak of proces. We gingen maar aan de slag. Niet eens duidelijk een doel. We begrepen wel dat de normale project aanpak hier niet echt zou werken. Er was namelijk geen duidelijk einddoel wat we konden definiëren. Wat per definitie het geval is bij innovatie.

 

We dachten in het begin er niet eens over na hoe en wat we moesten pitchen na drie maanden bij het DT. Waar wilden we akkoord op?

 

Maar goed, dat is achteraf bekeken. Op dat moment maakte dat allemaal niet uit, want er was volop enthousiasme! Heel veel ideeën, veel praten, onderzoeken, veel vrije tijd steken in het idee! Wat een mooie tijd.

 

We bekeken oude plannen binnen de bank. We keken naar innovatieve startups buiten de bank, zowel technologie als community building initiatieven. We organiseerden sessies met klanten om uit te vinden wat zij nodig hadden. Heerlijk om eens echt van klanten te horen wat ze wilden, hoe ze over de bank dachten, wat ze echt nodig hadden en waar ze dachten dat wij konden helpen. Dan weet je weer waarvoor je werkt.

 

Er kwam veel naar boven. Alleen een echt duidelijk beeld kwam niet naar voren omdat we veel te breed instaken. En onbewust misbruikte we dat. Omdat er veel geluiden naar boven kwamen, konden we diegene uitkiezen die bij ons verhaal paste, en de rest niet noemen. Stiekem hadden we van te voren al een sterk idee en gebruikten we deze sessies meer om bewijs te krijgen voor ons idee. Echt testen en aannames valideren was er niet echt bij…

 

Kortom, we deden veel dat op innovatie leek, maar het was voornamelijk veel ideation (het bedenken van ideeën en concepten), en daar een mooi verhaal van maken. Want een mooi verhaal moest het worden. Dat was namelijk het einddoel: een presentatie voor het DT (toch????).

 

-Interessante sidenote: bij bedrijven als Booking.com letten ze heel goed op het juiste einddoel: waarde voor de klant. Ze bestrijden wat zij ‘HIPPO’ noemen: Highest Income Paid Person’s Opinion. Hoezo weet de baas met het hoogste salaris wat het beste is voor de klanten? Hoezo moet hij beslissen? Nee! Zij testen alles op de markt. Een internet-based bedrijf kan dat heel makkelijk met A/B testen. Maar het zou op veel meer plaatsen kunnen en moeten gebeuren.

 

 

Vechten als een leeuw

De bank stond onder druk. Niet alleen met de resultaten (vlak na de crisis). Maar er speelden ook allerlei dossiers en er was veel druk van de toezichthouder. Dus de focus lag helemaal niet op innoveren. De focus lag op overleven. En als de focus op overleven ligt, dan zijn mensen vooral met zelfbehoud bezig. En daar hadden ze goed aangevoeld… Dit was een half jaar voordat er wat koppen rolden op RvB niveau en daaronder. Dus al met al een uiterst gespannen tijd op de niveaus onder de de RvB.

 

Knap dat er dan überhaupt ruimte werd gemaakt voor innovatie. Wat bij mij de vraag op roept: Was het voor mij slim om deze nauwelijks bestaande kans op dat moment te pakken? Ik bedoel: daar zit je dan met de innovatieve idee, waar je met je volle passie voor wilt gaan, omdat je er vol in gelooft dat dit cruciaal is voor de toekomst van de bank… maar de bank heeft er even geen oog voor, want er zijn andere belangrijke zaken die opgelost moeten worden voordat er aan de toekomst kan worden gedacht.

 

Ik wist dondersgoed dat het niet de meest carrière technisch slimste move was. Kon me dat schelen? Nee. Goed voor de (toekomst van de) bank, klanten en gemeenschap: Ja, daar was ik van overtuigd. En ik weigerde om mezelf klein te houden. Ik wilde me inzetten voor iets waar ik echt in geloofde.

 

Dus daar ging ik voor. En ik had de overtuiging dat ik beter kon kiezen om te werken voor iets waar ik gepassioneerd voor was en waar mijn talenten lagen. Ik had er vertrouwen in dat, mocht het bij de bank niet lukken er vanzelf nieuwe wegen zouden opnenen, die beter bij me zouden passen.

 

Toch vreemd dat er weinig ruimte was voor innovatie. Als de huidige manier van doen niet goed werkt, dan Is het dan nooit de juiste tijd voor innovatie? Aan de ene kant zou het goed zijn voor de bank om zich op deze nieuwe zaken te richten, aan de andere kant had niemand de ruimte en waren mensen ‘te verstandig om zich hier aan te branden’.

 

Resultaat hiervan was dat voor de drie maanden om waren het ons plan al een paar keer op een zijspoor gezet was.  In meetings voorafgaand waren er genoeg tekens geweest: “Als je hebt bewezen dat het niet werkt, is dat ook goed!”. Hoe duidelijk kan het zijn?!

 

Maar tegen een innovator zeggen dat als een test niet werkt, het hele plan dan maar afgeblazen moet worden… Dat ging er niet in. Mooi niet.

 

Dus via allerlei wegen streed ik er voor, tegen beter weten in, om het plan weer levend te krijgen. Via mijn interne netwerk, luitenanten van het DT die er wel iets in zagen, lokale bankdirecteuren etc., kreeg ik weer mensen mee en konden we steeds weer verder. Misschien was het idee nog niet prachtig uitgewerkt, er moest getest gaan worden, vond ik. En, het lukte.

 

 

Overtreden van het gebod

 

Het moment suprème was daar: de presentatie. Ik mocht die geven. Voor het DT en direct reports van de verschillende MT’s. Spannend, maar ik had er vertrouwen in.

 

We hadden een prachtige presentatie – al zeg ik het zelf. Duidelijk met probleemstelling en oplossing. We benoemden draagvlak van lokale banken die het concept wilden gaan testen. We gaven aan dat er behoefte was in de markt met een paar mooie quotes van ondernemers (alleen geen uitkomsten van gevalideerde hypotheses). En iedereen die we van te voren hadden gesproken zag er iets in en steunde ons.

 

We hadden een plan hoe we met weinig budget en zonder IT requirements/technische ondersteuning konden bewijzen hoe het business model eruit zou moeten zien.

 

En uiteindelijk de vraag: Budget en tijd te krijgen voor vervolg. Er zou een kwartiermaker moeten komen voor 1/2 FTE die de boel zou moeten coördineren.

 

Terug naar het gebod -Willing to lose your job-

 

Presentatie ging goed, er was instemming in de zaal. Wonderbaarlijk. Niets aan de hand, het leek de goede kant op te gaan. Maar toch was de afloop niet perfect.

 

Wat deed ik fout? Mijn streven was niet subtiel. Twee dingen: ik wilde daar een uitspraak forceren, en ik ging toch voor zelfbehoud.

 

Ik wilde daar en dan een uitspraak, ik wilde dat er goedkeuring kwam voor budget. Een uitspraak ontlokken.

 

Ik wilde niet dat er een ontsnappingsroute was. Er was nu een kleine mogelijkheid om echt iets te veranderen en te innoveren, en die kans wilde ik verzilverd zien. Met de overtuiging ‘nu of nooit!’.

 

Daarnaast had ik nog een ander belang: Ik wilde de trekker zijn van het vervolgtraject. Naast dat ik het plan wilde laten lukken, was ik ook bang. Ik was namelijk op zoek naar een nieuwe baan. En ik had mezelf wijs gemaakt dat dit de beste/enige optie was. Daarom wilde ik die baan als kwartiermaker. Ik wilde toch ergens zekerheid hebben. Vreemd, want ik had me juist heel onafhankelijk opgesteld, juist niet in het belang van mijn carrière gehandeld, was voor het grote plan gegaan.

 

En dat is de overtreding van het gebod. ‘Willing to lose your job’. Er is een veel grotere kans dat je plan slaagt wanneer je er geen erkenning voor hoeft. Wanneer het überhaupt niet ‘jouw’ plan meer is. Wanneer je het helemaal kan loslaten. Wanneer je het grotere plan boven je baanzekerheid stelt. Er vertrouwen in hebben dat het wel goed komt.

 

Als je ook maar iets hangt aan je rol of baanbehoud, dan strijd je voor twee verschillende dingen. En dat gaat ten koste van één van de twee… Hoe meer je je op zelfbehoud richt, hoe meer je schade toebrengt aan de slagingskans van het plan. En iedereen kijkt toch dwars door je heen.

 

Je zal trouwens niet snel steun vinden om echt voor je grotere plan te kiezen. Mensen zullen met goedbedoelde adviezen je richting baanbehoud duwen. In de organisatie heerst meestal een sfeer dat je ‘men’ graag wil dat je kiest voor baanbehoud. Dan ben je te begrijpen, dan doe je geen ‘enge’ dingen, dan speel je volgens de ongeschreven regels, dan ben je berekenbaar en heeft de organisatie vat op je. Het is niet eenvoudig om hiervan los te breken. Als je wil losbreken helpt het als je duidelijk aangeeft waarvoor je dan wel staat.

 

Je zal eerst even met je kop in de wind moeten gaan staan. Eerst het plan goedgekeurd krijgen. Want als dat eenmaal lukt, is er daarna toch vaak genoeg ruimte voor jou. Dit is echt leiderschap nemen. En dat deed ik niet…

 

Ik greep naar de kans om mezelf als kwartiermaker neer te zetten nog voordat het plan überhaupt goedgekeurd was. En daarmee deed ik eigenlijk hetzelfde als vele anderen: kiezen voor zekerheid.

 

Wat er besloten werd

Er werd besloten dat het een goed plan was en dat er verder aan gewerkt moest worden. Ik mocht de resultaten van het vervolg een jaar later presenteren aan het DT. Ik kreeg geen budget en ruimte. Ik moest maar regelen dat lokale banken die erin geloofden er tijd voor vrij maakten.

 

Wat uiteindelijk gebeurde: steeds minder mensen hadden tijd voor het project en haakten daardoor af. Er kwam een reorganisatie aan en niemand had tijd.

 

Wat heb ik geleerd?

Heel veel geleerd… paar dingen die ik eruit pik.

 

1. Ga voor het grotere plan staan, niet voor je baanbehoud. Maar als je niet aan je baan kan vasthouden, dan heb je iets anders nodig. Een vertrouwen dat het goed komt. Een groter doel waarvoor je strijdt met overtuiging. Dit kan je doen door een stevige positionering neer te zetten. Waar sta je voor, wat kom je brengen voor de organisatie? Maak dat duidelijk, en ga er ook echt voor staan. Walk the Talk. Blijf trouw aan jezelf. En dat betekent trouw aan je grotere doel, niet aan je baanbehoud. Op de lange termijn wordt je daar het meest gelukkig van en heb je veel meer impact. het bevrijdt je en het geeft je vleugels.

2. Als je ergens voor gaat staan, dan valt dat op, en dan trekken mensen naar je toe waar dat bij resoneert. Er komen dan ook mensen op je af met job opportuniteit die wel onverwacht goed bij je passen. Dat is het nieuwe werken. Je eigen merk. Maak je positionering, leer hier hoe.

3. Timing is cruciaal om plannen voor te leggen. Interne politiek… daar moet je gevoel voor hebben. En het gevoel moet je niet negeren.

4. Geduld is een schone zaak. Niet meteen voor de hoofdprijs gaan. Je kunt je plan al helemaal klaar hebben staan, echte verandering komt meestal met verandering van RvB /Directie. Jij en jouw plan kunnen hen makkelijk overleven. Maak er gebruik van. Innovatie en verandering in grote organisaties is een lang traject. Bouw aan een netwerk, bouw aan draagvlak, zorg dat het voor iedereen duidelijk is waar je voor staat. Zo wordt er op het moment suprème aan jou gedacht. Ik zie dat mijn oud collega’s nu veel meer mogelijkheden hebben krijgen voor innovatie.

5. Begrijp en werk met de belangen van je directie en alle andere belanghebbenden en laat zien dat je hen begrijpt door ze te helpen. Dit kan tegelijk met authentiek blijven. Er zit een valkuil om anderen niet goed te begrijpen en ze af te doen als: “ze begrijpen het niet”, “zij zijn de tegenstanders” of “we moeten hen veranderen!”.

6. Ook al kom je er met methodes alleen niet: De Lean Startup Methode werkt. Heel goed. Wil je tactisch leren innoveren? Klik dan hier.

7. Deze heeft met de tweede te maken: zorg dat je ambassadeur bent voor een betere toekomst. Niet voor jouw plan. Je plan, je rol, alles kan makkelijk veranderen. Maar jouw streven voor een betere toekomst is blijvend. Jouw visie kan je vanuit veel rollen met veel verschillende plannen vorm geven.

8. Zorg dat je niet zo maar iets publiekelijk afdwingt… Dat valt niet altijd in goede aard. Ik had te veel druk gezet op dat moment, wat bij de beslissers natuurlijk niet goed voelt. Iemand die ‘en plein publique’ een beslissing afdwingt wil je niet in je team hebben. Dat wil niet zeggen dat je het nooit moet doen, maar wees er voorzichtig mee.

9. Ben ik genezen om te gaan voor iets waar ik echt in geloof? Nee! Sterker nog, ik ben overtuigd dat dit kan, en wil aan zoveel mogelijk mensen leren hoe ze dit kunnen doen binnen hun organisatie. Want het is handig om te weten hoe je dit op een succesvolle manier doet.

 

Waarom deel ik dit?

 

Dit verhaal deel ik graag om te laten zien, dat ik ook maar aan het onderzoeken ben. Dat je ziet hoe ik ook stuntel en fouten maak. Omdat ik geloof dat als ik het kan, iedereen dit kan. Innovatie lijkt geclaimd door mensen die weten hoe alle technieken en methodes werken. Dat het voor de happy few is. En dat is niet zo. Ik geloof dat als je wil, je het verschil kan maken. Alles wat je moet leren, leer je wel gaandeweg. De enige manier is vallen en openstaan voor de lessen die je leert als je valt.

 

Ik hoop dat hierdoor mensen makkelijker hun uitdagingen ook durven delen. En dat we daardoor het kunnen hebben over de echte uitdagingen.

 

Wil je ook een flinke boost voor jouw verander en innovatie plannen?

Zorg dat je geïnspireerd blijft, en zorg dat je maximale impact maakt. Hoe? Door je mindset weer op scherp te zetten bij de gratis Masterclass Disruptive Mindset. Te zorgen dat je niet onbewust blijft hangen in de status quo, dat je in staat bent veel meer mogelijkheden te zien, en naar een hoger niveau te komen. Kijk hier of er nog een plek vrij is bij de komende gratis Masterclass.