Van vlak naar diep

“Hoe kan een can-do-mentaliteit mij nou tegenhouden? Dat ontdekte ik midden op het water.”

“Het was prachtig weer toen we vertrokken vanuit een kleine jachthaven de Vinkeveense Plassen op. Midden op het water gingen we voor anker en daar kregen we een bijzondere band: drie cursisten van de School of Mavericks.”

Vorige week hebben we de ervaringen kunnen lezen van Petra. Na de kennismakingsworkshop volgde zij het complete programma.

Breakthrough

“In de training Authenticity as a strategy stonden we stil bij ons levensverhaal en persoonlijke visie. Het was goed om daar eens invulling aan te geven.

Ik ben meer bewust geworden van bepaalde blokkades in mezelf. In het algemeen had ik daar in mijn werk geen last van, maar op persoonlijk vlak wel. Dit was voor mij een echte breakthrough.

Alles valt samen

Mijn ervaring bij andere trainingen is dat de groepen vaak wat groter zijn, waardoor ik niet de ruimte voel om mijn verhaal te delen, verhalen van een ander lijken altijd groter en daardoor gaat mijn verhaal naar de achtergrond. Ik houd mijn verhaal dan kort en positief, zodat we allemaal ons verhaal kunnen vertellen. Maar eigenlijk doe ik mezelf daarin tekort.

Deze keer was de groep zo klein dat ik er niet aan ontkwam om zelf de diepte in te gaan. Omdat de training een paar dagen duurde, kreeg ik daar ook echt de tijd voor.

Op de derde dag kwam Peter wat later. Met zijn drieën zijn we de dag alvast gestart. Het voelde alsof we bij elkaar aan de keukentafel zaten. Alles lijkt samen te vallen.

De stabiele factor

Mensen kennen mij als warm, spontaan en energiek.

Ik neem altijd de trap in plaats van de lift, dat is bijna heilig voor mij en het tekent mijn can-do-mentaliteit.

Als er iets negatiefs of emotioneels gebeurt, kan ik dat heel snel omdenken: ‘Goed, dat was waardeloos, maar het is gebeurd en nu verder.’

Ik heb dat van mijn moeder, het altijd zien van de zonnige zijde en de boel bij elkaar willen houden. Dit heeft me gebracht waar ik ben: een stabiele factor waarop je kunt bouwen.

Het kwam binnen

Er zijn ook punten waar ik aan moest werken. Zo kon ik niet goed mijn verdriet doorleven, ik liet het niet binnen. Daarmee poetste ik een stukje van mezelf weg. Dat merkte ik als ik bijvoorbeeld vertelde over de miskraam die ik heb gehad. Mensen schrikken daarvan, mijn reactie is ‘shit happens’.

Daar op het water kwam het voor het eerst goed binnen. Ik liet mezelf dus niet zo goed kennen en hield mensen op afstand door zelf zo luchtig over mijn eigen verdriet heen te stappen.

Hoe veranderde dit mijn leven?

De volgende dag was ik kapot. Het was een gewone werkdag en ik liep het kantoor binnen van de receptie naar de trap, langs de lift. Ik voelde me zo moe, normaal zou ik daar overheen zijn gestapt. Deze keer dacht ik: hoe erg is het om niet zo streng voor mezelf te zijn en één keer de lift te pakken?